کیهان: نمایش صحنه های بوسه جام جهانی غیرقانونی و هنجار شکنانه بود/فردوسی پور به ارزش های انقلاب توهین کرد/شاید کشتی کج زنان را هم پخش کنند!

فردوسی پور که در طول یک‌ماه اجرای برنامه 2018 بارها به لحاظ کلامی دست به هنجارشکنی زده و به ارزش‌های انقلاب و مردم علنا توهین کرده بود، این بار هم در پایان پخش تصاویر ساختارشکنانه یاد شده اظهار داشت که با پخش کامل این تصاویر، همه پای تلویزیون مملکت‌شان نشستند و لذت بردند.

کیهان: در هنگام پخش مراسم اهدای جام جهانی از شبکه سه که طی آن «کیتاروویچ» رئیس‌جمهوری زن کرواسی به‌طرز نامعمولی همه مردانی که روی صحنه می‌رفتند را در آغوش کشیده و می‌بوسید (از بازیکنان تیم‌های فرانسه و کرواسی گرفته تا خود رئیس‌جمهوری فرانسه!) ابتدا مسئولان شبکه سه طبق قوانین صدا و سیمای جمهوری اسلامی، از نمایش صحنه‌های فوق خودداری کردند اما پس از چند لحظه‌ای با زیر پا گذاشتن قوانین، به نمایش بقیه صحنه‌های فوق پرداخته و حتی نماهای نزدیک رفتار هنجارشکنانه و نامتعارف «کیتاروویچ» را تمام و کمال پخش کردند!
اما پس از اتمام این صحنه‌ها و به سخن آمدن عادل فردوسی‌پور که به‌خاطر نمایش همین تصاویر، به شدت از مدیران پخش شبکه سپاسگزار و ممنون بود، معما حل و گفته شد که برخی از مدیران سیما هنگام پخش مسابقه فینال جام جهانی، مهمان ویژه برنامه 2018 بوده و پشت صحنه حضور داشتند که عادل فردوسی‌پور از آنها می‌خواهد صحنه‌های اهدای جام را به هر شکل و شمایل، کامل پخش کنند و مدیران هم منفعلانه، قواعد و قوانین پخش و بالاتر از آن، باورها و اعتقادات خود و مردم را نادیده گرفته و به درخواست فردوسی‌پور تن در می‌دهند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

فردوسی‌پور و اطرافیانش که در طول پخش برنامه‌های ویژه جام جهانی موسوم به 2018 سعی کردند به انواع و اقسام ساختار شکنی‌ها دست زده (مثل معرفی کشورهای انگلیس و آلمان و کره و...به مثابه سرزمین‌های رویایی) تا در واقع جزیره جداگانه برای خود در تلویزیون ساخته، در آن حدی که شبکه‌های بیگانه برایشان هورا کشیده و آنها را فارغ از ایدئولوژی انقلاب و نظام اسلامی خواندند، این بار به طور رسمی علایق و سلایق خود را آنچنان به مدیران رسانه ملی تحمیل کردند که این حضرات متوجه نشدند دست به چه ساختار‌شکنی غریبی زده‌اند!

فردوسی پور که در طول یک‌ماه اجرای برنامه 2018 بارها به لحاظ کلامی دست به هنجارشکنی زده و به ارزش‌های انقلاب و مردم علنا توهین کرده بود، این بار هم در پایان پخش تصاویر ساختارشکنانه یاد شده اظهار داشت که با پخش کامل این تصاویر، همه پای تلویزیون مملکت‌شان نشستند و لذت بردند. وی تاکید کرد که این تصاویر پخش شد و همه هم دیدند و خیلی عادی بود و هیچ اتفاقی هم نیفتاد!

به نظر می‌آید اگر حضرات متولی رسانه ملی بخواهند تحت تاثیر برنامه‌سازان‌شان باشند، حتما مسابقات شنا و کشتی کچ زنان آمریکایی را نیز پخش کرده و حتما جناب فردوسی‌پور توصیه می‌کند که با پخش این مسابقات همه پای تلویزیون مملکت‌شان می‌نشینند و لذت برده و هیچ اتفاقی هم نخواهد افتاد! بعد از آن هم می‌توانند فیلم‌های خارجی را بدون جرح و تعدیل و با تمامی صحنه‌های غیراخلاقی و مبتذل پخش کنند که حتما با آن صحنه‌ها هم هیچ اتفاقی نخواهد افتاد!

لینک کوتاه خبر: farda.fr/003Xr3

منبع: فردا

کلیدواژه: فردوسی پور کیهان علی فروغی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.fardanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فردا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۷۰۴۶۲۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جنجال شعرخوانی علم الهدی درباره منیژه از شاهنامه | لااقل بیت هایی بهتر پیدا می‌کردید

روزنامه اصلاح طلب هم میهن در گزارشی با عنوان «نگر تا نباشی به جز دادگر» نوشت:

چند سال پیش که شهرداری مشهد ذوقی به خرج داده بود و تصویرهایی از شاهنامه در و دیوار شهر را آراسته بودند، دستور به زدودن این تصویرها داده شد، گویی که بین این تصویرها و آن‌چه مشهد به آن شهره است، تقابلی وجود دارد. چندین دهه به دلیل همین تصور، توسعه و رسیدگی به آرامگاه فردوسی که یکی از بزرگ‌ترین شاعران و حکیمان ایران است، متوقف بود تا اینکه از مقامات بالاتر حکم به آبادانی آرامگاه فردوسی داده شد.

مقامات استانی و از جمله امام جمعه شال و کلاه کردند و به آرامگاه فردوسی رفتند. اگر اسم این مقامات و فردوسی را کنار هم در موتورهای جست‌وجوگر بنویسید و نتایج را هر چه بالا و پایین کنید، همان چند عکس را خواهید دید. با چنین پیشینه‌ای است که سخنان آیت‌الله علم‌الهدی و استنادش به شاهنامه برای دفاع از اجبار در پوشش با واکنش‌های بسیاری روبه‌رو شده است.

علم‌الهدی گفته است: مسئله حجاب نیز یکی از همین هویت‌های دینی و ملی است. اصلاً حجاب متعلق به فرهنگ ایران است. حتی آن زمان که هنوز اسلام وارد ایران نشده بود، حجاب فرهنگ ایرانیان بود؛ به‌خصوص در تاریخ ایران باستان و انعکاس این فرهنگ را می‌توان در شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی دید. او هم‌چنین به‌عنوان نمونه بیتی از شاهنامه خوانده است که منیژه خطاب به بیژه گفته است: منیژه منم دخت افراسیاب/برهنه ندیده تنم آفتاب

این سخن که زنان ایرانی براساس آن‌چه به ما رسیده، پوششی برای موی سر داشته‌اند یا چیزی شبیه چادر حتی، نادرست نیست. حتی این سخن که در شاهنامه‌ی فردوسی پاکدامنی و شرم از ویژگی‌های مثبت زنان و البته مردان شمرده می‌شود، هم بی‌راه نیست، هرچند تعریف پاکدامنی در نگاه حکیم توس و امام جمعه مشهد متفاوت است، اما بیتی که آقای علم‌الهدی به آن ارجاع داده، ربطی به زنان ایران ندارد. افراسیاب شاه توران است و منیژه دختری تورانی است نه ایرانی. این به خودی خود ایرادی در استدلال امام جمعه به حساب نمی‌آید و می‌تواند بگوید که حکیم خصلت نیکو را حتی در دشمن ستوده است. ماجرا از اینجا جالب می‌شود که بدانیم این بیت را منیژه کی خوانده است و اصلاً ارتباطی به پوشش سر دارد یا نه؟

منیژه دل‌بسته‌ی بیژن شاهزاده‌ی ایرانی می‌شود و -به زبان امروزی- او را چیزخور کرده بی‌هوش به شبستان خود می‌آورد و همه‌ی این اتفاقات بدون اجازه‌ی والدین و بدون پیمان زناشویی -که از قضا در ایران باستان هم مرسوم بوده- رخ می‌دهد. بیژن در قصر او به هوش می‌آید و باقی قضایا و منیژه در چنین لحظات احساسی درباره‌ی اهمیت چیزی که به بیژن عرضه می‌کند این بیت را به زبان می‌آورد که تا به حال چنین بوده، اما بعدش را می‌توان در شاهنامه خواند.

البته اگر مشاوران امام جمعه با شاهنامه به از این بودند که هستند، بیت‌هایی می‌توانستند پیدا کنند که به کارشان بیاید، مثلاً آنجا که شیرین می‌گوید:

به سه چیز باشد زنان را بهی/ که باشند زیبای گاه مهی/ یکی آنک با شرم و با خواسته است/ که جفتش بدو خانه آراسته است/ دگر آن‌ که فرخ پسر زاید او/ ز شوی خجسته بیافزاید او/ سه دیگر که بالا و رویش بود/ به پوشیدگی نیز مویش بود

این ابیات به روشنی از پوشیدگی موها می‌گوید، درحالی‌که در بیت استنادی امام‌جمعه‌ی مشهد، تفاوت برهنگی و نداشتن پوشش سرنادیده گرفته است. این مغالطه در سخنان بسیاری دیگر از مقامات هم دیده می‌شود. نداشتن پوشش سر با برهنگی هم‌معنا نیست. با این حال هم‌چنان که در بیت انتخابی امام جمعه مشهد و این ابیات می‌بینیم هیچ‌کدام توصیه‌ی فردوسی نیست و سخنان شخصیت‌های شاهنامه است. شاهنامه مثل هر متن کهن ادبی در کنار ارزش‌های ادبی و زیباشناختی و روایی خود، مجموعه‌ای از ارزش‌های اخلاقی و اجتماعی زمانه‌ی خود را منتقل می‌کند که به دنیایی دیگر تعلق دارند، چنان‌که در همین بیت‌های بالا پسرزا بودن جزو ارزش‌هایی شمرده شده است.

در شاهنامه زنان برجسته‌ای نقش‌آفرینی کرده‌اند که الگوی زن مطلوب امام جمعه مشهد نمی‌توانند باشند. برخی از زنان برجسته‌ی شاهنامه مثل منیژه در طلب معشوق در انتظار خواستاری و خواستگاری او نمانده‌اند و از جمله‌ی آنان تهمینه است مادر سهراب که در شاهنامه زنی ستوده است و تنها یک شب هم‌خواب رستم بوده است. رودابه مادر رستم نیز در راه دادن زال به قصرش از موی خویش کمندی بافته و انداخته و بعد هم که ماجرا در شاهنامه روشن است.

در این میان داستان گردآفرید اگرچه متفاوت است، اما در کنشگری از روابط خصوصی پیش‌تر رفته و اگر روی و موی پوشیده به این خاطر است که شناخته نشود و آنجا که روی و موی گشاده به قصد فریب دشمن است:

رها شد ز بند زره موی اوی/ در افشان چو خورشید شد روی اوی/ بدانست سهراب کو دختر است/ سر و موی او از در و افسر است

درست است که فکر می‌کنم شاهنامه ارزش‌های جهانی دیگر را منتقل می‌کند و چنین استناداتی به آن راه به جایی نمی‌برد، اما به نظرم از قضا در شاهنامه برای صاحبان مقام و قدرت توصیه‌هایی شایسته‌تر می‌توان یافت، مضمون‌هایی که بارها تکرار شده است. یکی از این مضمون‌ها دادگری است. دادگر در شاهنامه هم‌صفت خداوند است که جای نام نشسته است و هم وظیفه‌ی صاحب قدرت. فردوسی می‌گوید، پادشاهی که دادگر باشد، نیازی به فریادرس ندارد: کجا پادشا دادگر بود و بس/ نیازش نیاید به فریادرس